Monday, February 24, 2014
Saturday, February 22, 2014
ខ្មោចស្រុកឲ្យដៃ...
ពាក្យទំនឹមទំនៀម សុភាសិតខ្មែរ!!
«ខ្មោចស្រុកអោយដៃ ទើបខ្មោចព្រៃហ៊ានធ្វើ»
(នៅទីនេះ គឺខ្ញុំធ្វើការបកស្រាយបែបដូច្នេះ)
................................................
(បទពាក្យ ៧)
អំពើអំពាន់មន្តអាគម (១)
រងោករងំយំរំអួយ
ខ្មោចព្រាយបីសាចកាច់រងួយ
រកគ្រូមកជួយពុំងាយជា។
បើជាខ្មោចព្រៃទីទៃឆ្ងាយ
លបកាយសណ្ឋិតចិត្តមនុស្សម្នា
ត្រូវកាខ្មោចស្រុកឲ្យដៃវា
ធានាណែនាំចាំមើលផ្លូវ។
ខ្មោចស្រុកនេះហើយឲ្យដំណឹង
វាដឹងមនុស្សណាអាចធ្វើត្រូវ
ព្រោះអីគ្មានគ្រូកាន់កាប់ផ្លូវ
តម្រូវងាយស្រូលនឹងចូលណាស់។
មិនខុសពីចោរជនខិលខូច
ប្រដូចខ្មោចព្រៃយ៉ាងនេះច្បាស់
ក្លែងដល់ក្នុងស្រុកតែងស្វែងស្វះ
រកដៃគូខ្លះចិត្តដូចគ្នា។
ព្រោះអ្នកខាងក្នុងស្គាល់កន្លែង
ដែលម្ចាស់ទ្រព្យតែងលាក់នៅនា
អាចផ្ដល់ដំណឹងដឹងដល់វា
យប់យន់សន្ធ្យាជាឱកាស។
ច្នេះចោរក្រៅស្រុកស្រណុកចូល
ប្រមូលគ្មានសល់យល់ទីច្បាស់
របស់អ្វីៗត្រង់ណាខ្លះ
ងាយណាស់បានចោរស្រុកឲ្យដៃ។
...............................................................
(១) ជំនឿរបស់ខ្មែរ រហូតដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន ក៏នៅតែមាន
មិនទាន់សាបរលាបទេ អំពីអបិយជំនឿ អំពើអំពាន់ ខ្មោច
ព្រាយបីសាចជាដើម...។
រ័ត្នន៍ សេនា
Friday, February 21, 2014
Tuesday, February 18, 2014
Friday, February 14, 2014
មាឃបូជា
«មាឃបូជា»
(បទពាក្យ ៧)
ព្រះរាជពិធីទ្វារទសមាស
ឱភាសពេញបូណ៌មីចន្ទ្រា
ជាកាលកំណត់មាឃបូជា
វេលាតែមួយអត្ថន័យពីរ។
ទី ១ មហាសន្និបាត
អរហន្ត(១)សង្វាតពីទិសទី
មកជួបជុំគ្នាដ៏មូលមីរ
ក្នុងទីនៃព្រះសម្ពុទ្ធម្ចាស់។
សព្វញ្ញុពុទ្ធទ្រង់សម្ដែង
បាដិមោក្ខថ្លែងដីកាត្រាស់
ជាលើកដំបូងប្រាកដច្បាស់
នាឆ្នាំបានត្រាស់ពោធិញាណ។
ទី ២ ថ្ងៃព្រះបរមសាស្ដា
ទ្រង់ដាក់សង្ខារចូលនិព្វាន (២)
សល់បីខែទៀតអស់ធរមាន
ពេលនោះនឹងគ្មានព្រះគោតម។
ហៃ!សាធុជនក្នុងសាសនា
គប្បីជ្រះថ្លាបែរឆ្ពោះចំ
គោរពបូជាថ្វាយប្រណម្យ
ឲ្យសមជាអ្នកពុទ្ធសាសនិក។
(១) ចតុរង្គសន្និបាត( ការប្រជុំសាវ័កប្រកបដោយអង្គ៤)
ដែលមានតែម្តងគត់នៅក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ហើយការ
ជួបជុំប្រកបដោយអង្គ៤ នោះមានដូចជា ៖
- ទី១ ជាថ្ងៃពេញបូរមីទី១៥ កើត ខែមាឃ
- ទី២ ការជួបជុំនោះមានភិក្ខុចំនួន១.២៥០រូប
- ទី៣ ការជួបប្រជុំភិក្ខុទាំង១.២៥០រូប គឺជាការ
ជួបដោយឯកឯង មិនមានការណាត់ទុកជាមុន។
- ទី៤ អង្គប្រជុំសាវ័កសុទ្ធតែជាព្រះអរហន្ត ដែល
បានសម្រេចនូវអភិញ្ញាណ៦ មានន័យថា អង្គសា
វ័កសុទ្ធតែជាអ្នកចេះហោះហើរទាំងអស់ ។
អរហន្ត១២៥០អង្គ (ក្រុមបុរាណជដិល១០០០
ក្រុមអគ្គសាវ័ក២៥០) ដែលមកពីទីផ្សេងៗ មក
ជួបជុំគ្នាក្នុងទីព្រះពុទ្ធបានត្រាស់ដឹង ក្នុងវេលា
ឆ្នាំដំបូង នៅពេលជួបជុំគ្នា ព្រះពុទ្ធទ្រង់បាន
សម្តែងឱវាទប្បាតិមោក្ខ ហើយទ្រង់តាំងសារីបុត្រ
ជាបឋមសាវ័កព្រះ មោគ្គល្លានជាទុតិយសាវ័ក។
(២) ក្នុងបច្ឆិមវ័យ លុះព្រះជន្មគម្រប់៨០វស្សា
មុនថ្ងៃបរិព្វាន៣ខែ គឺនៅថ្ងៃពេញបូណ៌មីខែមាឃ
មានមារមកនិមន្តព្រះពុទ្ធឱ្យចូលនិពា្វន ព្រះអង្គ
ទ្រង់ឆ្លើយប្រាប់មារថា ព្រះអង្គនឹងទ្រង់បរិព្វាន
នៅ៣ខែទៀត គឺដល់ថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែពិសាខ
ខាងមុខ។ នៅពេលព្រះអង្គទ្រង់ដាក់ ព្រះជន្មាយុ
សង្ខារនោះ មានការកក្រើកញាប់ញ័រផែនដីយ៉ាង
ខ្លាំង ព្រមទាំងផ្គរលាន់កងរំពងផ្ទៃមេឃ។
អាស្រ័យដោយថ្ងៃពេញបូណ៌មីខែមាឃ ជាថ្ងៃ
អស្ចារ្យ ២ បែបនេះហើយ (ប្រជុំអរហន្ត និងដាក់
អាយុសង្ខារ) បានជាពុទ្ធបរិស័ទនាំគ្នារៀបចំគ្រឿង
សក្ការៈបូជាព្រះរតនត្រ័យរំលឹក ដល់ថ្ងៃខួបនោះ
ជាប្រពៃណី។ នៅប្រទេសខ្មែរគេផ្តើមធ្វើបុណ្យ
មាឃបូជានៅឆ្នាំប្រហែលគ្នា នឹងបុណ្យពិសាខ
បូជាដែរ។
រ័ត្នន៍ សេនា
(បទពាក្យ ៧)
ព្រះរាជពិធីទ្វារទសមាស
ឱភាសពេញបូណ៌មីចន្ទ្រា
ជាកាលកំណត់មាឃបូជា
វេលាតែមួយអត្ថន័យពីរ។
ទី ១ មហាសន្និបាត
អរហន្ត(១)សង្វាតពីទិសទី
មកជួបជុំគ្នាដ៏មូលមីរ
ក្នុងទីនៃព្រះសម្ពុទ្ធម្ចាស់។
សព្វញ្ញុពុទ្ធទ្រង់សម្ដែង
បាដិមោក្ខថ្លែងដីកាត្រាស់
ជាលើកដំបូងប្រាកដច្បាស់
នាឆ្នាំបានត្រាស់ពោធិញាណ។
ទី ២ ថ្ងៃព្រះបរមសាស្ដា
ទ្រង់ដាក់សង្ខារចូលនិព្វាន (២)
សល់បីខែទៀតអស់ធរមាន
ពេលនោះនឹងគ្មានព្រះគោតម។
ហៃ!សាធុជនក្នុងសាសនា
គប្បីជ្រះថ្លាបែរឆ្ពោះចំ
គោរពបូជាថ្វាយប្រណម្យ
ឲ្យសមជាអ្នកពុទ្ធសាសនិក។
(១) ចតុរង្គសន្និបាត( ការប្រជុំសាវ័កប្រកបដោយអង្គ៤)
ដែលមានតែម្តងគត់នៅក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ហើយការ
ជួបជុំប្រកបដោយអង្គ៤ នោះមានដូចជា ៖
- ទី១ ជាថ្ងៃពេញបូរមីទី១៥ កើត ខែមាឃ
- ទី២ ការជួបជុំនោះមានភិក្ខុចំនួន១.២៥០រូប
- ទី៣ ការជួបប្រជុំភិក្ខុទាំង១.២៥០រូប គឺជាការ
ជួបដោយឯកឯង មិនមានការណាត់ទុកជាមុន។
- ទី៤ អង្គប្រជុំសាវ័កសុទ្ធតែជាព្រះអរហន្ត ដែល
បានសម្រេចនូវអភិញ្ញាណ៦ មានន័យថា អង្គសា
វ័កសុទ្ធតែជាអ្នកចេះហោះហើរទាំងអស់ ។
អរហន្ត១២៥០អង្គ (ក្រុមបុរាណជដិល១០០០
ក្រុមអគ្គសាវ័ក២៥០) ដែលមកពីទីផ្សេងៗ មក
ជួបជុំគ្នាក្នុងទីព្រះពុទ្ធបានត្រាស់ដឹង ក្នុងវេលា
ឆ្នាំដំបូង នៅពេលជួបជុំគ្នា ព្រះពុទ្ធទ្រង់បាន
សម្តែងឱវាទប្បាតិមោក្ខ ហើយទ្រង់តាំងសារីបុត្រ
ជាបឋមសាវ័កព្រះ មោគ្គល្លានជាទុតិយសាវ័ក។
(២) ក្នុងបច្ឆិមវ័យ លុះព្រះជន្មគម្រប់៨០វស្សា
មុនថ្ងៃបរិព្វាន៣ខែ គឺនៅថ្ងៃពេញបូណ៌មីខែមាឃ
មានមារមកនិមន្តព្រះពុទ្ធឱ្យចូលនិពា្វន ព្រះអង្គ
ទ្រង់ឆ្លើយប្រាប់មារថា ព្រះអង្គនឹងទ្រង់បរិព្វាន
នៅ៣ខែទៀត គឺដល់ថ្ងៃពេញបូណ៌មី ខែពិសាខ
ខាងមុខ។ នៅពេលព្រះអង្គទ្រង់ដាក់ ព្រះជន្មាយុ
សង្ខារនោះ មានការកក្រើកញាប់ញ័រផែនដីយ៉ាង
ខ្លាំង ព្រមទាំងផ្គរលាន់កងរំពងផ្ទៃមេឃ។
អាស្រ័យដោយថ្ងៃពេញបូណ៌មីខែមាឃ ជាថ្ងៃ
អស្ចារ្យ ២ បែបនេះហើយ (ប្រជុំអរហន្ត និងដាក់
អាយុសង្ខារ) បានជាពុទ្ធបរិស័ទនាំគ្នារៀបចំគ្រឿង
សក្ការៈបូជាព្រះរតនត្រ័យរំលឹក ដល់ថ្ងៃខួបនោះ
ជាប្រពៃណី។ នៅប្រទេសខ្មែរគេផ្តើមធ្វើបុណ្យ
មាឃបូជានៅឆ្នាំប្រហែលគ្នា នឹងបុណ្យពិសាខ
បូជាដែរ។
រ័ត្នន៍ សេនា
Tuesday, February 11, 2014
រឿង គ្រូ និង សិស្ស
មានភិក្ខុមួយអង្គគង់នៅវត្ត
មានកូនសិស្សតែម្នាក់ឈ្មោះអាផ្លូញ ។ អាផ្លូញខិលណាស់ គ្រូល្ងង់ណាស់
ឆោតច្រើន គ្មានឧបាសកណារាប់អានយកចង្ហាន់ស្លាបារី ទៅប្រគេនឬនិមន្ដឆាន់ផ្ទះដល់ម្ដងឡើយ លោក
នោះក្រលំបាកពន់ពេកតែលោកមានដំរីមួយ ។
ឆោតច្រើន គ្មានឧបាសកណារាប់អានយកចង្ហាន់ស្លាបារី ទៅប្រគេនឬនិមន្ដឆាន់ផ្ទះដល់ម្ដងឡើយ លោក
នោះក្រលំបាកពន់ពេកតែលោកមានដំរីមួយ ។
ថ្ងៃមួយលោកនោះពិចារណាថា «សព្វថ្ងៃនេះគ្មានឧបាសក
ឧបាសិកាគេប្រគេនវត្ថុអ្វីឆាន់សោះ ហើយ
ដូច្នេះគួរអញទិញវត្ថុផ្សេងៗយកមកទុកឆាន់កុំឲ្យលំបាក» ។ គិតដូច្នោះហើយក៏ប្រាប់កូនសិស្សថា «អាផ្លូញ
ឯងចាប់ដំរីមក ហើយឯងទៅផ្សារនឹងអញរកទិញវត្ថុផ្សេងៗយកមកទុកឆាន់»។ កូនសិស្សទៅចាប់ដំរីបានមក
គ្រូនិងសិស្សក៏ឡើងជិះដំរីទៅផ្សារ។លុះទៅដល់គ្រូប្រាប់សិស្សថា «ឯងទិញវត្ថុអ្វីដែលទុកបានយូរមិនខូច»។
អាផ្លូញជាសិស្សក៏ទិញអំបិលមួយច្រកការុងស្រេច ។ គ្រូឃើញសួរថា «ហេតុដូចម្ដេចក៏ឯងទិញតែអំបិស មិន
ទិញត្រីឆ្អើរ ត្រីងៀតផង ?»។ កូនសិស្សទូថា «អមបិលទុកបានយូរ មិនចេះខូច បានជាខ្ញុំព្រះករុណាទិញ»។
គ្រូឆោតល្ងង់ណាស់ក៏ស្ងៀម ។
ដូច្នេះគួរអញទិញវត្ថុផ្សេងៗយកមកទុកឆាន់កុំឲ្យលំបាក» ។ គិតដូច្នោះហើយក៏ប្រាប់កូនសិស្សថា «អាផ្លូញ
ឯងចាប់ដំរីមក ហើយឯងទៅផ្សារនឹងអញរកទិញវត្ថុផ្សេងៗយកមកទុកឆាន់»។ កូនសិស្សទៅចាប់ដំរីបានមក
គ្រូនិងសិស្សក៏ឡើងជិះដំរីទៅផ្សារ។លុះទៅដល់គ្រូប្រាប់សិស្សថា «ឯងទិញវត្ថុអ្វីដែលទុកបានយូរមិនខូច»។
អាផ្លូញជាសិស្សក៏ទិញអំបិលមួយច្រកការុងស្រេច ។ គ្រូឃើញសួរថា «ហេតុដូចម្ដេចក៏ឯងទិញតែអំបិស មិន
ទិញត្រីឆ្អើរ ត្រីងៀតផង ?»។ កូនសិស្សទូថា «អមបិលទុកបានយូរ មិនចេះខូច បានជាខ្ញុំព្រះករុណាទិញ»។
គ្រូឆោតល្ងង់ណាស់ក៏ស្ងៀម ។
គ្រូឡើងបរដំរីមកវិញ សិស្សរែកអំបិលដើរពីក្រោយ
ដល់ពាក់កណ្ដាលផ្លូវគ្រូមើលទៅសិស្ស ឮសូរដងរែក
ដូចជាស្រួលក៏សួរថា «អាផ្លូញ ! អញមើលទៅឯងរែកអំបិលដូចជាស្រួលឬយ៉ាងណា ?»។ សិស្សទូលថា «
ព្រះករុណា ! ស្រួលណាស់ហើយស្រាសផង» ។ លោកគ្រូប្រាប់សិស្សថា "ឯងជិះដំរីវិញអញរែកអំបិលដើរ
ក្រោយ» ។ លោកគ្រូថាហើយ ចុះពីលើដំរីមក សិស្សក៏ឡើងជិះដំរីទៅ ។ លោកគ្រូប្រាប់ថា "ឯងបរដំរីទៅចាំ
អញម្លប់ឈើមុខ" ។ សិស្សបរដំរីទៅដល់ម្លប់ឈើក៏មិនឈប់ចាំគ្រូ បររហូតដល់វត្ត ។
ដូចជាស្រួលក៏សួរថា «អាផ្លូញ ! អញមើលទៅឯងរែកអំបិលដូចជាស្រួលឬយ៉ាងណា ?»។ សិស្សទូលថា «
ព្រះករុណា ! ស្រួលណាស់ហើយស្រាសផង» ។ លោកគ្រូប្រាប់សិស្សថា "ឯងជិះដំរីវិញអញរែកអំបិលដើរ
ក្រោយ» ។ លោកគ្រូថាហើយ ចុះពីលើដំរីមក សិស្សក៏ឡើងជិះដំរីទៅ ។ លោកគ្រូប្រាប់ថា "ឯងបរដំរីទៅចាំ
អញម្លប់ឈើមុខ" ។ សិស្សបរដំរីទៅដល់ម្លប់ឈើក៏មិនឈប់ចាំគ្រូ បររហូតដល់វត្ត ។
លោកគ្រូរែកអំបិលដើរតាមក្រោយ ដោយអំបិលនោះធ្ងន់ណាស់
លោកគ្រូរែកឈប់ៗ បែរមើលទៅសិស្ស
មិនឃើញក៏គិតថា «ចាំក្រោយសឹមនាំសឹមនាំសិស្សមកយក» ហើយយកអំបិលទៅលាក់ក្នុងព្រៃ មុននឹងលាក់
លោកគិតថា «ទីនេះបើសិនជាមានគេមករកជម្រកឃើញ គេនឹងយកអំបិលនេះអស់មិនខាន គួរតែរកទីណា
ដែលកំបាំងភ្នែកអ្នកទាំងពួង គឺមានតែក្នុងទឹកទើបគេមើលមិនឃើញ» ហើយក៏យកអំបិលទាំងពីរការុងទៅ
លាក់ទុកក្នុងទឹកហើយដើរទៅ ។ លុះដល់សួរសិស្សថា «ហេតុដូចម្ដេចក៏ឯងមិនចាំអញ ?» ។ សិស្សទូលថា
«ខ្ញុំព្រះករុណាបរដំរីមកប្រុងចាំលោកគ្រូដែរតែដំរីមិនព្រមចាំសោះ អង្វរដូចម្ដេចក៏វាមិនព្រម វាប្រឹងដើរដល់វត្ត
ទើបឈប់» ។ សិស្សសួរគ្រូថា «លោកគ្រូទុកអំបិលឯណា ?» ។ គ្រូប្រាប់ថា « អញលាក់ទុកនៅទីឯណោះ
អញកាច់ដើមឈូកដោតជាសម្គាល់»។
មិនឃើញក៏គិតថា «ចាំក្រោយសឹមនាំសឹមនាំសិស្សមកយក» ហើយយកអំបិលទៅលាក់ក្នុងព្រៃ មុននឹងលាក់
លោកគិតថា «ទីនេះបើសិនជាមានគេមករកជម្រកឃើញ គេនឹងយកអំបិលនេះអស់មិនខាន គួរតែរកទីណា
ដែលកំបាំងភ្នែកអ្នកទាំងពួង គឺមានតែក្នុងទឹកទើបគេមើលមិនឃើញ» ហើយក៏យកអំបិលទាំងពីរការុងទៅ
លាក់ទុកក្នុងទឹកហើយដើរទៅ ។ លុះដល់សួរសិស្សថា «ហេតុដូចម្ដេចក៏ឯងមិនចាំអញ ?» ។ សិស្សទូលថា
«ខ្ញុំព្រះករុណាបរដំរីមកប្រុងចាំលោកគ្រូដែរតែដំរីមិនព្រមចាំសោះ អង្វរដូចម្ដេចក៏វាមិនព្រម វាប្រឹងដើរដល់វត្ត
ទើបឈប់» ។ សិស្សសួរគ្រូថា «លោកគ្រូទុកអំបិលឯណា ?» ។ គ្រូប្រាប់ថា « អញលាក់ទុកនៅទីឯណោះ
អញកាច់ដើមឈូកដោតជាសម្គាល់»។
ព្រឹកឡើងនាំកូនសិស្សទៅយកអំបិលវិញ លុះដល់ប្រាប់សិស្សថា«អញលាក់ទុកក្នុងត្រពាំងនេះ»។
សិស្ស
លាន់មាត់ថា «ម៉ែអើយ ! វារលាយអស់ហើយ!»។ អាផ្លូញក៏ចុះទៅ យកអំបិលលើកការុងទាំងពីរឡើងរលាយ
អស់គ្មានសល់ ចំណងដែលចងមាត់ការុងដាច់អស់ ឃើញត្រីកញ្ចុះមួយនៅក្នុងការុងនោះ។ សិស្សទូលលោក
គ្រូថា «មានត្រីកញ្ចុះមួយនៅក្នុងការុង វាស៊ីអំបិលអស់ទៅហើយ»។ យកត្រីនិងការុងប្រគេនគ្រូមើល។ លោក
គ្រូឃើញត្រីខឹងណាស់ក៏ទះកំផ្លៀងមុតដៃនឹងធ្មង់ត្រីជាប់ ។ ពិសត្រីចាប់ពើតឈឺខ្លាំងពេក លោកគ្រូថា «ឯង
ចាប់ត្រីដកធ្មង់វាឆាប់ត្បិតអញឈឺណាស់» ។ សិស្សក៏ចាប់ដកទាញស្ទើរតែមិនរួច ។ លុះដករួចឈាមហូរជា
ខ្លាំង ពិសត្រីរឹតតែឈឺខ្លាំងឡើង លោកគញរូនាំកូនសិស្សទៅវត្តវិញយកទាំងការុង និងត្រីកញ្ចុះទៅផង ដល់
ទៅវត្តប្រាប់សិស្សថា «អាផ្លូញ ឯងដាំបាយមួយឆ្នាំង អាំងត្រីកញ្ចុះនោះឲ្យឆ្អិនជាឆាប់អញនឹងឆាន់» ។ លុះ
ពិសអន់ចាប់ពើតលោកគ្រូក៏សម្ងំសឹងលក់ទៅ ។
លាន់មាត់ថា «ម៉ែអើយ ! វារលាយអស់ហើយ!»។ អាផ្លូញក៏ចុះទៅ យកអំបិលលើកការុងទាំងពីរឡើងរលាយ
អស់គ្មានសល់ ចំណងដែលចងមាត់ការុងដាច់អស់ ឃើញត្រីកញ្ចុះមួយនៅក្នុងការុងនោះ។ សិស្សទូលលោក
គ្រូថា «មានត្រីកញ្ចុះមួយនៅក្នុងការុង វាស៊ីអំបិលអស់ទៅហើយ»។ យកត្រីនិងការុងប្រគេនគ្រូមើល។ លោក
គ្រូឃើញត្រីខឹងណាស់ក៏ទះកំផ្លៀងមុតដៃនឹងធ្មង់ត្រីជាប់ ។ ពិសត្រីចាប់ពើតឈឺខ្លាំងពេក លោកគ្រូថា «ឯង
ចាប់ត្រីដកធ្មង់វាឆាប់ត្បិតអញឈឺណាស់» ។ សិស្សក៏ចាប់ដកទាញស្ទើរតែមិនរួច ។ លុះដករួចឈាមហូរជា
ខ្លាំង ពិសត្រីរឹតតែឈឺខ្លាំងឡើង លោកគញរូនាំកូនសិស្សទៅវត្តវិញយកទាំងការុង និងត្រីកញ្ចុះទៅផង ដល់
ទៅវត្តប្រាប់សិស្សថា «អាផ្លូញ ឯងដាំបាយមួយឆ្នាំង អាំងត្រីកញ្ចុះនោះឲ្យឆ្អិនជាឆាប់អញនឹងឆាន់» ។ លុះ
ពិសអន់ចាប់ពើតលោកគ្រូក៏សម្ងំសឹងលក់ទៅ ។
ឯអាផ្លូញ ក៏ដាំបាយអាំងត្រីឆ្អិន ហើយបរិភោគអស់ទុកតែបាយមួយពំនូត
និងឆ្អឹងត្រីក្នុងចានគ្រប តែវា
គ្របមិនឲ្យជិត ។ លោកគ្រូភ្ញាក់ឡើងប្រាប់សិស្សថា «ឯងយកបាយនិងត្រីមកឆាន់» អាផ្លូញក៏ធ្វើជាកិរិយាដូច
ជាទៅយកបាយប្រគេនលោកគ្រូរួចមកវិញទូលថា «បាយនិងត្រីរុយស៊ីអស់ហើយ នៅសល់តែមួយពំនូត និង
ឆ្អឹងត្រី» លោកគ្រូជឿឥតសង្ស័យដោយឆោតល្ងង់ក៏ឲ្យរំពាត់ផ្ដៅមួយមកសិស្សថា «ឯងយករំពាត់វាយរុយកុំឲ្យ
វានៅលើកុដិ» អាផ្លូញជាសិស្សក៏វាយរុយមិនឈប់ ។ គ្រានោះមានរុយទុំច្រមុះគ្រូ វាយទៅៗមិនត្រូវរុយ ត្រូវ
ច្រមុះគ្រូបែកឈាមហូរខ្ចាយ ។ សិស្សភ័យណាស់រត់ទៅដល់ផ្ទះ និយាយប្រាប់ឳពុកម្ដាយតាមរឿង ។ ឳពុក
ម្ដាយប្រាប់កូនឲ្យមកវត្តវិញ កូនប្រកែកមិនព្រមមក ។ លោកគ្រូទៅតាមក៏វាមិនហ៊ានមកដោយខ្លាចគ្រូវាយ ។
គ្របមិនឲ្យជិត ។ លោកគ្រូភ្ញាក់ឡើងប្រាប់សិស្សថា «ឯងយកបាយនិងត្រីមកឆាន់» អាផ្លូញក៏ធ្វើជាកិរិយាដូច
ជាទៅយកបាយប្រគេនលោកគ្រូរួចមកវិញទូលថា «បាយនិងត្រីរុយស៊ីអស់ហើយ នៅសល់តែមួយពំនូត និង
ឆ្អឹងត្រី» លោកគ្រូជឿឥតសង្ស័យដោយឆោតល្ងង់ក៏ឲ្យរំពាត់ផ្ដៅមួយមកសិស្សថា «ឯងយករំពាត់វាយរុយកុំឲ្យ
វានៅលើកុដិ» អាផ្លូញជាសិស្សក៏វាយរុយមិនឈប់ ។ គ្រានោះមានរុយទុំច្រមុះគ្រូ វាយទៅៗមិនត្រូវរុយ ត្រូវ
ច្រមុះគ្រូបែកឈាមហូរខ្ចាយ ។ សិស្សភ័យណាស់រត់ទៅដល់ផ្ទះ និយាយប្រាប់ឳពុកម្ដាយតាមរឿង ។ ឳពុក
ម្ដាយប្រាប់កូនឲ្យមកវត្តវិញ កូនប្រកែកមិនព្រមមក ។ លោកគ្រូទៅតាមក៏វាមិនហ៊ានមកដោយខ្លាចគ្រូវាយ ។
ថ្ងៃមួយ លោកគ្រូតាំងពិធីសូត្រមន្តអាគមស្នេហ៍បន្ទន់ចិត្តសិស្សឲ្យមក
។ អាផ្លូញជាសិស្សបានដឹងថាគ្រូ
តាំងពិធីសូត្រមន្តដូច្នោះ ក៏មកវត្តវិញ ដើម្បីឲ្យគ្រូជឿថាស្នេហ៍ពូកែ ។ លុះដល់វត្តវិញដើរលបៗចូលទៅឃើញ
គ្រូកំពុងតែអង្គុយសូត្រមន្ត ក៏សួរលោគ្រូថា «លោកគ្រូធ្វើអ្វី ?»។ គ្រូកុហកថា «អញសូត្រមន្តអាគមបំបាំងខ្លួន
ព្រោះអញទើបរៀនពីគេ»។ ហើយលោកគ្រូគិតថា «ស្នេហ៍អញពូកែមែនបានជាសិស្សអញវាមក» ។ លុះព្រឹក
ឡើងសិស្សដាំបាយធ្វើម្ហូបស្រេចទូលថា «ចង្ហាន់ឆ្អិនហើយ» ។ លោកគ្រូថា «បើដូច្នេះឯងលើកយកឲ្យអញ
ឆាន់» ។ អាផ្លូញក៏លើកមកប្រគេន ធ្វើជាមើលមិនឃើញ ដាក់ថាសទៅលើក្បាលលោកគ្រូៗស្រែកថា «អាផ្លូ
ញ ! ហេតុម្ដេចក៏យកថាសមកដាក់លើក្បាលអញ ?» ។ សិស្សទូថា «ខ្ញុំព្រះករុណាមើលមិនឃើញ»។ លោក
គ្រូងាកចេញ អាផ្លូញក៏ដាក់លើក្បាលគ្រូទៀត ។ លោកគ្រូថា «អាឯងដាក់ថាសលើក្បាលអញទៀតហើយ»
។ សិស្សថា «ខ្ញុំព្រះករុណាសូមទោសព្រោះមើលមិនឃើញ» ។ លោកគ្រូជឿថាខ្លួនរៀនស្នេហ៍ៗពូកែប្រាកដ
ឥឡូវកុហកវាថា តាំងពិធីមន្តអាគមបំបាំងខ្លួនវិញ ក៏ទៅជាពូកែគេមើលមិនឃើញប្រាកដមែន គួរទន្ទេញឲ្យចាំ
កុំឲ្យភ្លេច ។
តាំងពិធីសូត្រមន្តដូច្នោះ ក៏មកវត្តវិញ ដើម្បីឲ្យគ្រូជឿថាស្នេហ៍ពូកែ ។ លុះដល់វត្តវិញដើរលបៗចូលទៅឃើញ
គ្រូកំពុងតែអង្គុយសូត្រមន្ត ក៏សួរលោគ្រូថា «លោកគ្រូធ្វើអ្វី ?»។ គ្រូកុហកថា «អញសូត្រមន្តអាគមបំបាំងខ្លួន
ព្រោះអញទើបរៀនពីគេ»។ ហើយលោកគ្រូគិតថា «ស្នេហ៍អញពូកែមែនបានជាសិស្សអញវាមក» ។ លុះព្រឹក
ឡើងសិស្សដាំបាយធ្វើម្ហូបស្រេចទូលថា «ចង្ហាន់ឆ្អិនហើយ» ។ លោកគ្រូថា «បើដូច្នេះឯងលើកយកឲ្យអញ
ឆាន់» ។ អាផ្លូញក៏លើកមកប្រគេន ធ្វើជាមើលមិនឃើញ ដាក់ថាសទៅលើក្បាលលោកគ្រូៗស្រែកថា «អាផ្លូ
ញ ! ហេតុម្ដេចក៏យកថាសមកដាក់លើក្បាលអញ ?» ។ សិស្សទូថា «ខ្ញុំព្រះករុណាមើលមិនឃើញ»។ លោក
គ្រូងាកចេញ អាផ្លូញក៏ដាក់លើក្បាលគ្រូទៀត ។ លោកគ្រូថា «អាឯងដាក់ថាសលើក្បាលអញទៀតហើយ»
។ សិស្សថា «ខ្ញុំព្រះករុណាសូមទោសព្រោះមើលមិនឃើញ» ។ លោកគ្រូជឿថាខ្លួនរៀនស្នេហ៍ៗពូកែប្រាកដ
ឥឡូវកុហកវាថា តាំងពិធីមន្តអាគមបំបាំងខ្លួនវិញ ក៏ទៅជាពូកែគេមើលមិនឃើញប្រាកដមែន គួរទន្ទេញឲ្យចាំ
កុំឲ្យភ្លេច ។
អាផ្លូញលុះប្រគេនចង្ហាន់គ្រូៗ ឆាន់រួចហើយ
វាលើកមកបរិភោគខ្លួនវា ។ ថ្ងៃក្រោយមានឧបាសកគេនិមន្ត
លោកគ្រូទៅឆាន់ឯផ្ទះ ។ អាផ្លូញទូលថា «បើលោកគ្រូនិមន្តទៅឆាន់ផ្ទះគេ កុំស្លៀកស្បង់ឲ្យចាស់ខូចឥតអំពើ
ឃ្លុំតែចីពរបានហើយ គេមើលមិនឃើញទេ ត្បិតលោកគ្រូចេះមន្តអាគមបំបាំងខ្លួនពូកែណាស់ អ្នកណានឹង
មើលឃើញ» គ្រូក៏ជឿតាមពាក្យសិស្ស ។
លោកគ្រូទៅឆាន់ឯផ្ទះ ។ អាផ្លូញទូលថា «បើលោកគ្រូនិមន្តទៅឆាន់ផ្ទះគេ កុំស្លៀកស្បង់ឲ្យចាស់ខូចឥតអំពើ
ឃ្លុំតែចីពរបានហើយ គេមើលមិនឃើញទេ ត្បិតលោកគ្រូចេះមន្តអាគមបំបាំងខ្លួនពូកែណាស់ អ្នកណានឹង
មើលឃើញ» គ្រូក៏ជឿតាមពាក្យសិស្ស ។
លុះព្រឹកឡើង លោកគ្រូប្រាប់សិស្សថា«ឯងតាមអញទៅឆាន់ឯផ្ទះឧបាសក»រួចលោកឃ្លុំតែចីពរមិនស្លៀក
ស្បង់ដោយគិតថា «ឃ្លុំតែចីពរបានហើយ ព្រោះមន្តអាគមអញពូកែណាស់ នរណានឹងមើលកេរ្តិ៍ខ្មាស់ឃើញ»
រួចនាំកូនសិស្សទៅ ។
ស្បង់ដោយគិតថា «ឃ្លុំតែចីពរបានហើយ ព្រោះមន្តអាគមអញពូកែណាស់ នរណានឹងមើលកេរ្តិ៍ខ្មាស់ឃើញ»
រួចនាំកូនសិស្សទៅ ។
លុះទៅដល់ឧបាសកនិមន្តឡើងលើផ្ទះហើយ គេលើកចង្ហាន់មក
ដើម្បីប្រគេនលោកឆាន់ ដោយលោក
មិនបានស្លៀកស្បង់ អង្គុយមិនស្រួលងាកឆ្វេងងាកស្ដាំក៏លេចកេរ្តិ៍កណ្ដាលវាល ។ ឧបាសកឃើញដូច្នោះគេ
ក៏នាំគ្នាសើចហ៊ោលាន់ ។ លោកគ្រូពុំទាន់ឆាន់ចង្ហាន់មានចិត្តខ្មាស់គេណាស់ ក៏ចុះពីលើផ្ទះត្រឡប់ទៅវត្តវិញ
ជេរបន្ទោសសិស្សថា «អាឯងមិនឲ្យអញស្លៀកស្បង់ ឥឡូវខ្មាស់គេណាស់» អាផ្លូញទូលថា «លោកគ្រូកុំខ្ញាល់
និងខ្ញុំព្រះករុណា រឿងនេះប្រហែលជាខុសត្រណមទេឬ ?» ។ លោកគ្រូសួរថា "ឯងឃើញអញខុសត្រណម
ដូចម្ដេច ?» ។ អាផ្លូញសួរថា «លោកគ្រូនិមន្តទៅឆាន់ទៅតាមផ្លូវណា ?»។ លោកគ្រូប្រាប់ថា «អញកាលទៅ
ចេញផ្លូវកើត» ។ សិស្សថា «ឪ ! ច្បាស់ជាលោកគ្រូខុសត្រណមហើយ» ។ ថ្ងៃមុនលោកគ្រូប្រាប់ខ្ញុំព្រះករុណា
ថា «បើរៀនមន្តអាគមទាំងពួងត្រូវឲ្យតមស៊ីផ្លែស្ពឺ សូម្បីតែមុជក្រោមដើមស្ពឺក៏មិនបាន វាសាបមន្តអាគម ឥឡូវ
លោកគ្រូមុជក្រោមដើមស្ពឺបានជាខុសត្រណម សាបអាគមអស់ ហេតុនេះបានជាគេឃើញកេរ្តិ៍ខ្មាស់លោកគ្រូ»
។ លោកគ្រូបានស្ដាប់ដូច្នោះហើយ ក៏ថា «ឪ ! អាផ្លូញអញភ្លេចតមបានជាយ៉ាងហ្នឹង ឯងថានោះពិតប្រាកដ
ហើយ» ។ លោកគ្រូនោះដោយឆោតល្ងង់ក៏ជឿជាក់ឥតសង្ស័យ ។ តាំងពីនោះមកអាផ្លូញជាសិស្សនៅបម្រើ
គ្រូដោយសុខសប្បាយ ។
មិនបានស្លៀកស្បង់ អង្គុយមិនស្រួលងាកឆ្វេងងាកស្ដាំក៏លេចកេរ្តិ៍កណ្ដាលវាល ។ ឧបាសកឃើញដូច្នោះគេ
ក៏នាំគ្នាសើចហ៊ោលាន់ ។ លោកគ្រូពុំទាន់ឆាន់ចង្ហាន់មានចិត្តខ្មាស់គេណាស់ ក៏ចុះពីលើផ្ទះត្រឡប់ទៅវត្តវិញ
ជេរបន្ទោសសិស្សថា «អាឯងមិនឲ្យអញស្លៀកស្បង់ ឥឡូវខ្មាស់គេណាស់» អាផ្លូញទូលថា «លោកគ្រូកុំខ្ញាល់
និងខ្ញុំព្រះករុណា រឿងនេះប្រហែលជាខុសត្រណមទេឬ ?» ។ លោកគ្រូសួរថា "ឯងឃើញអញខុសត្រណម
ដូចម្ដេច ?» ។ អាផ្លូញសួរថា «លោកគ្រូនិមន្តទៅឆាន់ទៅតាមផ្លូវណា ?»។ លោកគ្រូប្រាប់ថា «អញកាលទៅ
ចេញផ្លូវកើត» ។ សិស្សថា «ឪ ! ច្បាស់ជាលោកគ្រូខុសត្រណមហើយ» ។ ថ្ងៃមុនលោកគ្រូប្រាប់ខ្ញុំព្រះករុណា
ថា «បើរៀនមន្តអាគមទាំងពួងត្រូវឲ្យតមស៊ីផ្លែស្ពឺ សូម្បីតែមុជក្រោមដើមស្ពឺក៏មិនបាន វាសាបមន្តអាគម ឥឡូវ
លោកគ្រូមុជក្រោមដើមស្ពឺបានជាខុសត្រណម សាបអាគមអស់ ហេតុនេះបានជាគេឃើញកេរ្តិ៍ខ្មាស់លោកគ្រូ»
។ លោកគ្រូបានស្ដាប់ដូច្នោះហើយ ក៏ថា «ឪ ! អាផ្លូញអញភ្លេចតមបានជាយ៉ាងហ្នឹង ឯងថានោះពិតប្រាកដ
ហើយ» ។ លោកគ្រូនោះដោយឆោតល្ងង់ក៏ជឿជាក់ឥតសង្ស័យ ។ តាំងពីនោះមកអាផ្លូញជាសិស្សនៅបម្រើ
គ្រូដោយសុខសប្បាយ ។
ស្លូតស្លាប់ វៀចវេមានភ័ព្វ អាយុយឺនយូរ
(សម្រង់ចេញពី សៀវភៅប្រជុំរឿងព្រេងខ្មែរ)
Monday, February 10, 2014
Friday, February 7, 2014
Subscribe to:
Posts (Atom)