រឿង ចចក

កាលពីព្រេងនាយមានចចកត្រោសធំមួយ។ ដល់ខែលំហើយវាដើររកត្រពាំងបឹងបួរដែលរីងទឹក ដើម្បី​​​​ ចាប់ត្រីស៊ី។ លុះទៅដល់ត្រពាំងមួយរីងទឹកអស់នៅតែប្រឡង់មួយ ឃើញសុទ្ធតែភក់ មានត្រី កំពឹស បង្កង ក្តាមជាច្រើនណាស់ ចចកឃើញហើយមានចិត្តត្រេកអររីករាយគិតថា «ថៃ្ងនេះអញ មានលាភធំណាស់ ជាលាភចម្លែកជាងសព្វថៃ្ង»។ ឯកំពឹសមានប្រាជ្ញាឮចចកថា​ដូចេ្នះហើយ ក៏និ យាយលួងលោមចចកថា «យើង​ទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែជាចំណីបងចចកឯងទាំងអស់ហើយ ប៉ុនែ្ត យើង ប្រឡាក់ភក់ណាស់ បងឯងស៊ីយើង​ទាំងប្រឡាក់ភក់ ដូចេ្នះមិនធ្ងាញ់ពិសាទេ»។​ ចចកធ្លើយ  ថា «ធើ្វដូចមេ្តចនឹងឆ្ងាញ់ពិសា?» កំពឹសថា «ត្រូវ បងចចកឯងយកយើងទៅលាងទឹកឲ្យជ្រះស្អាត ហើយសឹមស៊ីទើបឆ្ងាញ់ពិសា»។  ចចកថា «ធើ្វដូចមេ្តច នឺងយកទៅលាងទឹកបាន​ បើច្រើនដល់ មេ្លះ?» កំពឹសថា «បងចចកកុំព្រួយចិត្ត ខ្ញុំធានាគិតឲ្យ បងឯងបាន ស្រួលប៉ុនែ្តត្រូវបងឯងតាមខ្ញុំ» ចចកឆ្លើយថា «បងឯងធ្វើដូចមេ្តចក៏ខ្ញុំតាមទាំងអស់» កំពឹសថា «បើដូចេ្នះ ចូរបងឯងចុះមកដេក ននៀលក្នុងភក់នេះ ហើយយើងទាំងអស់គ្នានឺងបានតោងខាំរោមបងឯង​ បងនាំ យើងទៅរកស្ទឹង បឹងបួរ ឯណាមានទឹកថ្លាច្រើន បងឯងលាងយើងឲ្យស្អាត ហើយសឹមបងឯងស៊ីឲ្យឆ្ងាញ់ ពិសា តាមចិត្តចុះ»។

ឯចចក ជាសត្វល្មោភហើយល្ងង់ ក៏ធ្វើតាមពាក្យកំពឹស កំពឹស នឹងត្រីបបួលគ្នា តោងរោមចចក ទៅ។ លុះទៅដល់បឹងមួយធំវែងមានទឹកថ្លាល្អចចកដើរចុះទៅក្នុងទឹកអស់ត្រី និងកំពឹសលោតទៅ ក្នុងទឹក​បឹង​​​ប្រាប់​ថា «បងចចកឯង ទៅជញ្ជូនមកឲ្យអស់សិនសិមមកស៊ីឲ្យឆែ្អតតែម្តង យើងនៅចាំ បងនៅទីនេះ»។​ ចចក​ក៏ទៅជញ្ចូនត្រីនឹងកំពឹសមក​លុះត្រាតែអស់ពីត្រពាំងនោះ។ ពួកត្រី ក្តាម ខ្ចង ដឹងថាចចកជញ្ចូនអស់​ហើយ នាំគ្នា មុជក្នុងទឹកជ្រៅបាត់អស់។ ឯចចកដឹងថាកំពឹស បពោ្ឆតដូចេ្នះ ខឹងណាស់ ដើរទៅបបួល​អស់​សត្វធំតូច ដំរី រមាសខ្លា គ្រប់ភាសាសត្វទាំងពស់ថ្លាន់ ពស់ធំ ពស់  តូច ទាំងអស់បបួលគ្នាមកបាច​ ទឹកបឹង​នោះឲ្យរីង នឹងចាប់ត្រីក្នុងបឹងនោះស៊ីឲ្យអស់។ ចចកបាន ឲ្យពស់ថ្លាន់ធើ្វទំនប់ទឹក។ អស់សត្វឯ ទៀតក៏​បបួលគ្នាបាច សត្វក្នុងបឹងដឹងថា ចចកបបួលគ្នាបាច ទឹកឲ្យរីងទាំងបឹងភ័យណាស់ក៏គិតគ្នាថា  «ខ្ញុំឮគេ​និយាយថា បង សុភា ទន្សាយជាអ្នកមានប្រាជ្ញា​ចេះដោះទុក្ខមនុស្សសត្វផងជាច្រើនណាស់។  បើដូចេ្នះ​ខ្ញុំនិងទៅពឹងបង សុភាទន្សាយឲ្យមកជួយ ដោះទុក្ខអស់យើង»។

ពួកត្រីគិតគ្នាហើយក៏ប្រើត្រីក្រាញ់ឲ្យទៅអញ្ជើញសុភាទន្សាយ។ ត្រីក្រាញ់ប្រឹងននៀលទៅ លុះ ដល់​​ត្រូវ​ ថៃ្ងកៀ្រមស្រកាអស់។ ដល់យប់សុភាទន្សាយចេញមករកស៊ី បានឃើញត្រីក្រាញ់ននៀល ដូច្នោះក៏សួរថា  «បងត្រីក្រាញ់ទៅណា?»​ ត្រីក្រាញ់ឃើញសុភាទន្សាយហើយ  មានចិត្តត្រេកអរ ណាស់ និយាយអង្វរថា «បង​សុភាទន្សាយអាណិត ដ្បិតត្រីទាំងអស់ក្នុងបឹង គេប្រើឲ្យខ្ញុំអញ្ជើញ  បង សុភាទៅដ្បិតឮទាំង មនុស្សនិយាយ​​​ ថា បងជាអ្នកមានប្រាជ្ញាចេះកាត់សេចក្តីដោះទុក្ខគេ បើ អ្នកឯណាកើតទុក្ខបងតែងទៅ ជួយដោះទុក្ខគេមិន ដែលខាន។ ឥឡូវមាន ដំរី ក្របី គោ រមាស  រមាំង ជ្រូក ពស់ធំ ពស់តូច ទាំងសត្វ ហើរគឺ កុក ក្រៀល ​ចង្ក្រៀល ខ្យង ទុកង ទោម ក្អែកទឹក    ប្រវឹក ស្មោញ ទាំងប៉ុន្មាន បានបបួលគ្នាមកបាច ទឹកបឹង ឲ្យរីងនឹង បានចាប់អស់ត្រី អណ្ដើក កន្ធាយ ស៊ីជាចំណីឲ្យអស់ពីក្នុងបឹងនេះ។ គេឲ្យពស់​ថ្លាន់ ពស់តូច ធ្វើជាទំនប់ទប់បឹងនេះឯង។ បើ ដូចេ្នះបងសុភាទន្សាយអាណិតជួយដោះទុក្ខអស់បងប្អូន ឲ្យបានរួចពីភ័យ ម្តងនេះនឹង បានល្បី កេរ្តិ៏ឈ្មោះតទៅ។ អស់យើង នឹងតបគុណបង សុភាទន្សាយឯង យើងមិនភេ្លចគុណដ៏រាបអស់ ជីវិត»។ ឯទន្សាយលឺត្រីក្រាញ់និយាយអង្វរដូច្នោះក៏ឆ្លើយ ថា »បងត្រី​ក្រាញ់ទៅមុនចុះ ទៅប្រាប់ បងប្អូន កុំឲ្យភ័យភិតចាំជួយដោះឲ្យរួចកុំបារម្ភឡើយ»។

ត្រីក្រាញ់ក៏ត្រឡប់ទៅវិញ។ ឯទន្សាយលុះព្រឹកព្រហ៊ាមឡើងទៅមាត់បឹងទៅឃើញអស់សត្វ កំពុងតែបាចទឹក ក៏យកស្លឹកឈើដែលដង្កូវស៊ីធ្លុះៗមកធ្វើជាសំបុត្រហើយស្រែកហៅ​អស់សត្វ ទាំងនោះថា «នែ! បងប្អូន ទាំងអស់គ្នា ចាំស្តាប់ខ្ញុំ។ ដ្បិតព្រហ្មឥន្រ្ទឲ្យខ្ញុំនាំសំបុត្រមកប្រាប់គ្រប់គ្នា​​ ថា ព្រះឥន្រ្ទលោកនឹងមកកាច់ជើង ត្រុំ ប្រមុំ ជើងអក កាច់ក្បាលចចក ដកភ្លុកដំរីស» អស់សត្វឮ​​   ថា សំបុត្រព្រះឥន្រ្ទដូច្នោះ ភ័យ ណាស់ផ្អើល ជាន់លើគ្នា ដំរី ក្របី រមាស រមាំង ស្ទុះបោលទៅជាន់ លើពស់ថ្លាន់ជាទំនប់ ដាច់ខ្លួនជាពីរបីកំណាត់ ធ្លាយ ទំនប់លិចទឹកស្លាប់អស់។ សត្វទាំងនោះក៏ជា ចំណីត្រីវិញ។ តាំងអំពីថៃ្ងនោះមកអស់សត្វ ទាំងពួងកោត ខ្លាចប្រាជ្ញាសុភាទន្សាយសុភាទន្សាយ ជាគ្រូបាអាចារ្យ ជាគ្រូបាអាចារ្យទាំងអស់គ្នា។

យោងឯកសារប្រជុំរឿងព្រេងខ្មែរ