រឿង ទាក់ទងនឹងទំនៀមទម្លាប់ចោះត្រចៀកកូនស្រី

​​​         ​​​  តាមទំនៀមទម្លាប់ពីបរមបុរាណកាលមក ក្មេងស្រីៗសុទ្ធតែចោះត្រចៀកគ្រប់ៗគ្នាទាំងអស់។​
រហូតមកដល់​​សម័យបច្ចុប្បន្ននេះ ក៏នៅតែធ្វើចំពោះត្រចៀកដែរ គឺគេចោះត្រចៀកទុកសម្រាប់ពាក់
គ្រឿងអលង្កាផ្សេងៗមាន កាវ កបិត (ទំហូ) ជាដើម។ ឯក្មេងប្រុសៗមិនមានចោះត្រចៀកទេ។ ទំនៀម
ចោះត្រ​ចៀកនេះ មានរឿងព្រេងមួយ​ដំណាលថា ៖ កាលពីកន្លងទៅយូរយារណាស់មកហើយ មាន
កុដុម្ពីក៏ម្នាក់ជាអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្ដិស្ដុកស្ដម្ភ មានខ្ញុំកំដរស្រីប្រុសជាច្រើន មានមាសប្រាក់កែវកង
ពិទូរ្យសូរ្យកានសព្វបែបយ៉ាង ។ កុដុម្ពីក៍នោះក៏មានចិត្ដក្បត់ និងភរិយារបស់ខ្លួន ហើយទៅសហា​យ​
ស្មន់និងខ្ញុំបំរើស្រីម្នាក់។លុះយូរទៅ ប្រពន្ធដើមដឹងរឿង តែមិនដឹងធ្វើម៉េចនឹងធ្វើបាបខ្ញុំបំរើស្រីនោះ
បាន។ ថ្ងៃមួយកុដុម្ពីក៍មានដំ​ណើរទៅស្រុកក្រៅពេញមួយថ្ងៃ ប្រពន្ធដើមបានឱកាសក៏នាំទា​​សីដទៃ
ទៀតរបស់ខ្លួន ទៅចាប់នាងស្រីជាសហាយរបស់ប្ដីនោះ មកធ្វើបាបវាយដំច្រំធាក់ និងជេរបញ្ចោរ
ច្រាសឆ្អេះ​​យ៉ាងអស្ចារ្យ រួចយកដែកគោលមកបោះត្រង់ចុងស្លឹកត្រចៀកទាំងពីររបស់នាងនោះ 
ហើយ​ទុកចោលនៅលើផ្ទះនោះទៅ។ លុះវេលាល្ងាចកុដុម្ពីក៍ត្រលប់មកពីស្រុក​​ក្រៅវិញ​ឃើញ​​​ដូច្នេះ​
ក៏សួរទៅនាងសហាយនោះថា«យ៉ាង​​​​ម៉េច! បានជាគេយកដែកគោលបោះស្លឹកត្រចៀកដូច្នេះ?»។
នាងក៏ឆ្លើយប្រាប់តាមដំណើរសព្វគ្រប់។ ប្ដីក៏ដកដែកគោលចេញ​​​រកថ្នាំលាបស្រួលបួលហើយឱ្យ​
ទៅនៅផ្ទះមួយឆ្ងាយពីគ្នា។ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក នាងសហាយនោះមាន​សេចក្ដីអៀនខ្មាស់គេ​ជា​
ច្រើន ព្រោះត្រចៀកខ្លួនមានស្នាមប្រហោង។ នាងចេះតែនិយាយនិងប្ដីថា ឱ្យជួយធ្វើយ៉ាងណា​ដើម្បី
ឱ្យបាត់ស្នាមប្រហោងត្រចៀកនាង ។  កុដុម្ពីក៍ធានារាប់រងថា  នឹងរកមធ្យោបាយធ្វើឱ្យបាត់ស្នាម 
ហើយ​ឱ្យបានល្អទៀតផង ។ នៅយប់មួយ កុដុម្ពីក៍ដេកសញ្ជឹងគិតឃើញថា បើអញយកមាសទៅ​
ឱ្យជាងរចនាធ្វើជារបស់អ្វីមួយមានរបៀបដូចដែកគោល ហើយយកមកឱ្យនាងពាក់បិទត្រង់រន្ធ
ស្នាមនោះ ប្រហែលនិងបានល្អ ។

            លុះគិតហើយ ទើបកុដុម្ពីក៏ចាត់ឱ្យជាងធ្វើបានដូចបំណង ដោយបង្គាប់ឱ្យធ្វើមានកញ្ចាំងដាំត្បូង

ពេជ្រ រំ​លេចដោយក្បាច់រចនាផ្សេងៗ យ៉ាងល្អវិចិត្រគួរឱ្យចង់បាន។នាងសហាយក្រោយដែលបានពាក់

ដែកគោលមាស​​​ (កាវ) ដាំត្បូងពេជ្រ ក៏ឃើញមានលម្អប្លែក នាំឱ្យនាងមានចិត្ដរីករាយយ៉ាងក្រៃលែង ។ 

លុះថ្ងៃក្រោយមក នាងប្រ​ពន្ធដើមបានឃើញត្រចៀកនាងសហាយដែលខ្លួនបោះដែកគោលនោះ  មាន

ពន្លឺភ្លឺផ្លេកៗ  គួរឱ្យស្រលាញ់ក៏សួរនាង​​​​នោះថា៖«នាងបានអ្វីមកពាក់នៅត្រចៀកនោះក៏ល្អម្លេះ?»។ នាង

សហាយឆ្លើយថា«ខ្ញុំពាក់ដែកគោលដាំត្បូង​ពេជ្រ ជំនួសដែកគោលដែលអ្នកបានបោះកាលពីថ្ងៃមុននោះ

» ។ នាងប្រពន្ធដើមបានដឹងហើយ ក៏រកមធ្យោបាយចោះត្រចៀកខ្លួន ហើយឱ្យជាងធ្វើដែកគោលដាំត្បូង

ពេជ្រពាក់ ដូចនាងប្រពន្ធចុងដែរ ។ ចាប់តាំងពីសម័យនោះមក  ស្រីៗឯទៀតក៏នាំគ្នាចោះត្រចៀកកូន
ស្រី  តាំងពីនៅក្មេងតូចៗទុកសម្រាប់ពាក់គ្រឿងអលង្កាផ្សេងៗ ជាប់រហូត​មកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ។

            (សម្រង់ពីប្រជុំរឿងព្រេងខ្មែរ)