មានបុរសម្នាក់
អ្នកស្រុកគេហៅថា ចៅអាចម៍សេះ ព្រោះនៅខ្ញុំសេដ្ឋីគេឲ្យឃ្វាលសេះប្រហែល ជា៥០ក្បាល គេឲ្យទៅសង់ខ្ទមនៅបៀតមាត់ទន្លេ ។
បុរសនោះព្យាយាមរំឭកគុណព្រះពុទ្ធ ទោះឃ្វាលសេះក្ដី ធ្វើការអ្វីក្ដី
តែងទន្ទេញជាប់ «អញទៅដេញសេះ សម្មាសម្ពុទ្ធោ, អញទៅលើកអាចម៍សេះ
សម្មាសម្ពុទ្ធោ» ធ្វើការអ្វីៗក៏ទន្ទេញថា «សម្មាសម្ពុទ្ធោ» ដូច្នេះដរាបទៅ ។ ឯអាចម៍សេះនោះទៀតបុរសមិនលើកចោលទេ
តែងកើបច្រកការុងទុក បានជាច្រើន ។
ថ្ងៃមួយ មានសំពៅ ៥០០ មកពីស្រុកចិន នាំទំនិញមកលក់ ។ បុរសស្រែកហៅថា ឲ្យចូលមក នេះសិន។ លុះសំពៅចូលមកសួរថា « អ្នករាល់គ្នា បើកសំពៅមកពីណា ? »។ នាយសំពៅថា «មក ពីស្រុកចិន»។ បុរសថា « អ្នកស្គាល់ស្ដេចក្រុងចិនទេ ? »។ នាយសំពៅថា « ស្គាល់ ព្រោះខ្ញុំនៅជិតព្រះរាជវាំងដែរ »។ បុរសថា «ស្ដេចក្រុងចិននោះ ជាក្លើអញ ហើយជាមិត្រសម្លាញ់ថ្ងៃមុនរៀងមក បើអ្នកត្រឡប់ទៅស្រុកចិនវិញ អញផ្ញើររបស់ទៅក្លើអញផង » ។ នាយសំពៅនោះឆ្លើយថា បាទ ! ហើយនាំគ្នាចេញសំពៅទៅលក់ដូរ, មិនយូរប៉ុន្មាន នាយសំពៅត្រឡប់មកវិញ ចូលទៅរកបុរស នោះ សួរថា «អ្នកឯងបានអ្វីផ្ញើរទៅ? យកមកខ្ញុំទៅឥឡូវហើយ » ។ បុរសថា«ខ្វះអ្វី ខ្ញុំរៀបដាក់ក្នុងការុងបម្រុងផ្ញើរទៅ»។ នាយសំពៅក៏ប្រើជើងឈ្នួលឲ្យជញ្ជូនដាក់សំពៅ នូវរបស់ប្រហែល ៤០០ការុង ដែលសុទ្ធតែការុងពេញដោយអាចម៍សេះ ហើយក៏លាបុរសនោះ ចេញសំពៅទៅស្រុកចិន, ដល់ទៅដំណាក់ផែស្ដេចក្រុងចិន ហើយក៏បោះយុថ្កា ឡើងទៅក្រាបទូលថា « មានក្លើព្រះអង្គ ផ្ញើររបស់ពីស្រុកខ្មែរមកថ្វាយ ដាក់នឹងការុងច្រើនណាស់ » ។ ស្ដេចក្រុងចិនឆ្ងល់ថា » អញមិនដែល ទៅស្រុកខ្មែរទេ អញមានក្លើឯណានៅស្រុកខ្មែរ ? » ក៏មានព្រះបន្ទូលឲ្យទៅជញ្ជូនការុងអាចម៍សេះនោះ មកដាក់គរនៅមុខព្រះលាន ទ្រង់ឲ្យស្រាយមាត់ការុងចាក់មើល តើជារបស់អ្វីខ្លះ ? ដល់ ស្រាយទៅ ឃើញសុទ្ធតែដុំមាសគ្រប់ការុង ។ ស្ដេចមានព្រះទ័យត្រេកអររកទីបំផុតគ្មាន ក៏ទ្រង់ គិតក្នុងព្រះចិន្ដាថា «នឹងបានអ្វីផ្ញើរទៅគេវិញ, មានតែព្រះរាជបុត្រីមួយ ព្រះជន្ម ១៨ ឆ្នាំ ព្រះរូប ព្រះឆោមល្អលើសស្រីទាំងអស់ គិតផ្ញើរទៅឲ្យគេ, ហើយក៏ទ្រង់ចាត់ឲ្យជាងធ្វើស្គរមួយយ៉ាងធំ ពាសស្បែកសត្វទាំងសង ខាង តែឲ្យមានកន្លែងបើកចេញចូលម្ខាងបាន ហើយក៏ដាក់ព្រះរាជ បុត្រីនោះទៅក្នុងស្គរ មានទាំងកន្សែងបក់បោយមួយផង ហើយចាត់បម្រើឲ្យបើកសំពៅយកទៅ ឲ្យចៅអាចម៍សេះ, បម្រើទៅដល់ហើយ ក៏ស្រែកហៅបុរសនោះថា « ស្ដេចក្រុងចិនជាក្លើ ផ្ញើរស្គរ មួយមកឲ្យអ្នកឯងវាយលេង » ។ បុរសឮដូច្នោះក៏ត្រេកអរណាស់ ។ អ្នកបម្រើយកស្គរទៅចង ក្នុងរោងសេះនោះ ។ បុរសនោះក៏ចេះតែវាយលេងទាំងនិយាយផងថា « ក្លើអញ ស្រឡាញ់អញផ្ញើរ ស្គរនេះមកឲ្យអញវាយលេង » ។ ថ្ងៃមួយ បុរសនោះវាយស្គរ ហើយចេញទៅឃ្វាលសេះ ។ នាងដែលនៅក្នុងស្គរចេញមក រៀបបាយទឹកទុកបម្រុងឲ្យបុរសនោះ ហើយចូលទៅក្នុងស្គរវិញ ពេលបុរសនោះត្រលប់មកវិញឃើញបាយគិតថា «នរណាអេះ មករៀបបាយឲ្យអញៗឃ្លានបាយ អញ ស៊ីហើយ »។ ឯនាងនោះធ្វើដូច្នេះជាច្រើនថ្ងៃ ។ បុរសនោះសង្ស័យនឹកថា «នរណា យកបាយឲ្យអញស៊ីរាល់ថ្ងៃម្ល៉េះ ? » ចាំលបមើល ក៏ឃើញនាងដ៏មានរូបល្អឯក ចេញពីក្នុងស្គរមក ហើយបក់បោយកន្សែង ឲ្យកើតជាអាហារឡើងមួយរំពេច ។ បុរសនោះក៏ភ័យស្រែកថា «សម្មាសម្ពុទ្ធោ មក ពីណាល្អម្ល៉េះ ? ហើយក៏រត់ទៅ ។ នាងនោះចេញតាម បុរសនោះស្រែកថា « សម្មាសម្ពុទ្ធោ កុំចាប់អញ អាណិតអញ លែងអញទៅ » ។ នាងថា « ខ្ញុំមិនលែងទេ អ្នកឯងជាប្ដីខ្ញុំហើយ ឪពុកខ្ញុំ ឲ្យខ្ញុំ មកនៅធ្វើជាប្រពន្ធអ្នកឯង ព្រោះអ្នកឯងបានផ្ញើរមាសប្រាក់ ទៅឲ្យឪពុកខ្ញុំច្រើនណាស់ » ។ បុរស ថា «ទេ ! ខ្ញុំមិនយកទេ » ។ នាងនោះនិយាយលួងលោមច្រើនដង បុរសក៏ស្ងៀម, នាងដឹកដៃបុរសនោះមករោងសេះវិញ ។ ក្នុងវេលាយប់នោះ នាងអធិដ្ឋានកន្សែងបក់បោយ ហើយបក់ទៅ កើតជាប្រាសាទរាជវាំង មានមនុស្សគឹកកងរំពងនៅក្នុងនោះ។ ចៅអាចម៍សេះ ហើយនិងនាងនោះ ក៏នៅលើប្រាសាទ មានមនុស្សបម្រើឆ្វេងស្ដាំ ។ អ្នកស្រុកទាំងពួងឃើញហើយ ភ្ញាក់ផ្អើលគ្រប់គ្នា ក៏រត់ ទៅប្រាប់សេដ្ឋីជាចៅហ្វាយបុរសនោះថា « មានកើតប្រាសាទរាជវាំង ត្រង់ខ្ទមចៅអាចម៍សេះនោះច្រើនណាស់ » ។ សេដ្ឋីសង្ស័យ រត់ទៅមើលឃើញហើយក៏ភិតភ័យ រត់ទៅទូលស្ដេចតាមរឿង ។
ថ្ងៃមួយ មានសំពៅ ៥០០ មកពីស្រុកចិន នាំទំនិញមកលក់ ។ បុរសស្រែកហៅថា ឲ្យចូលមក នេះសិន។ លុះសំពៅចូលមកសួរថា « អ្នករាល់គ្នា បើកសំពៅមកពីណា ? »។ នាយសំពៅថា «មក ពីស្រុកចិន»។ បុរសថា « អ្នកស្គាល់ស្ដេចក្រុងចិនទេ ? »។ នាយសំពៅថា « ស្គាល់ ព្រោះខ្ញុំនៅជិតព្រះរាជវាំងដែរ »។ បុរសថា «ស្ដេចក្រុងចិននោះ ជាក្លើអញ ហើយជាមិត្រសម្លាញ់ថ្ងៃមុនរៀងមក បើអ្នកត្រឡប់ទៅស្រុកចិនវិញ អញផ្ញើររបស់ទៅក្លើអញផង » ។ នាយសំពៅនោះឆ្លើយថា បាទ ! ហើយនាំគ្នាចេញសំពៅទៅលក់ដូរ, មិនយូរប៉ុន្មាន នាយសំពៅត្រឡប់មកវិញ ចូលទៅរកបុរស នោះ សួរថា «អ្នកឯងបានអ្វីផ្ញើរទៅ? យកមកខ្ញុំទៅឥឡូវហើយ » ។ បុរសថា«ខ្វះអ្វី ខ្ញុំរៀបដាក់ក្នុងការុងបម្រុងផ្ញើរទៅ»។ នាយសំពៅក៏ប្រើជើងឈ្នួលឲ្យជញ្ជូនដាក់សំពៅ នូវរបស់ប្រហែល ៤០០ការុង ដែលសុទ្ធតែការុងពេញដោយអាចម៍សេះ ហើយក៏លាបុរសនោះ ចេញសំពៅទៅស្រុកចិន, ដល់ទៅដំណាក់ផែស្ដេចក្រុងចិន ហើយក៏បោះយុថ្កា ឡើងទៅក្រាបទូលថា « មានក្លើព្រះអង្គ ផ្ញើររបស់ពីស្រុកខ្មែរមកថ្វាយ ដាក់នឹងការុងច្រើនណាស់ » ។ ស្ដេចក្រុងចិនឆ្ងល់ថា » អញមិនដែល ទៅស្រុកខ្មែរទេ អញមានក្លើឯណានៅស្រុកខ្មែរ ? » ក៏មានព្រះបន្ទូលឲ្យទៅជញ្ជូនការុងអាចម៍សេះនោះ មកដាក់គរនៅមុខព្រះលាន ទ្រង់ឲ្យស្រាយមាត់ការុងចាក់មើល តើជារបស់អ្វីខ្លះ ? ដល់ ស្រាយទៅ ឃើញសុទ្ធតែដុំមាសគ្រប់ការុង ។ ស្ដេចមានព្រះទ័យត្រេកអររកទីបំផុតគ្មាន ក៏ទ្រង់ គិតក្នុងព្រះចិន្ដាថា «នឹងបានអ្វីផ្ញើរទៅគេវិញ, មានតែព្រះរាជបុត្រីមួយ ព្រះជន្ម ១៨ ឆ្នាំ ព្រះរូប ព្រះឆោមល្អលើសស្រីទាំងអស់ គិតផ្ញើរទៅឲ្យគេ, ហើយក៏ទ្រង់ចាត់ឲ្យជាងធ្វើស្គរមួយយ៉ាងធំ ពាសស្បែកសត្វទាំងសង ខាង តែឲ្យមានកន្លែងបើកចេញចូលម្ខាងបាន ហើយក៏ដាក់ព្រះរាជ បុត្រីនោះទៅក្នុងស្គរ មានទាំងកន្សែងបក់បោយមួយផង ហើយចាត់បម្រើឲ្យបើកសំពៅយកទៅ ឲ្យចៅអាចម៍សេះ, បម្រើទៅដល់ហើយ ក៏ស្រែកហៅបុរសនោះថា « ស្ដេចក្រុងចិនជាក្លើ ផ្ញើរស្គរ មួយមកឲ្យអ្នកឯងវាយលេង » ។ បុរសឮដូច្នោះក៏ត្រេកអរណាស់ ។ អ្នកបម្រើយកស្គរទៅចង ក្នុងរោងសេះនោះ ។ បុរសនោះក៏ចេះតែវាយលេងទាំងនិយាយផងថា « ក្លើអញ ស្រឡាញ់អញផ្ញើរ ស្គរនេះមកឲ្យអញវាយលេង » ។ ថ្ងៃមួយ បុរសនោះវាយស្គរ ហើយចេញទៅឃ្វាលសេះ ។ នាងដែលនៅក្នុងស្គរចេញមក រៀបបាយទឹកទុកបម្រុងឲ្យបុរសនោះ ហើយចូលទៅក្នុងស្គរវិញ ពេលបុរសនោះត្រលប់មកវិញឃើញបាយគិតថា «នរណាអេះ មករៀបបាយឲ្យអញៗឃ្លានបាយ អញ ស៊ីហើយ »។ ឯនាងនោះធ្វើដូច្នេះជាច្រើនថ្ងៃ ។ បុរសនោះសង្ស័យនឹកថា «នរណា យកបាយឲ្យអញស៊ីរាល់ថ្ងៃម្ល៉េះ ? » ចាំលបមើល ក៏ឃើញនាងដ៏មានរូបល្អឯក ចេញពីក្នុងស្គរមក ហើយបក់បោយកន្សែង ឲ្យកើតជាអាហារឡើងមួយរំពេច ។ បុរសនោះក៏ភ័យស្រែកថា «សម្មាសម្ពុទ្ធោ មក ពីណាល្អម្ល៉េះ ? ហើយក៏រត់ទៅ ។ នាងនោះចេញតាម បុរសនោះស្រែកថា « សម្មាសម្ពុទ្ធោ កុំចាប់អញ អាណិតអញ លែងអញទៅ » ។ នាងថា « ខ្ញុំមិនលែងទេ អ្នកឯងជាប្ដីខ្ញុំហើយ ឪពុកខ្ញុំ ឲ្យខ្ញុំ មកនៅធ្វើជាប្រពន្ធអ្នកឯង ព្រោះអ្នកឯងបានផ្ញើរមាសប្រាក់ ទៅឲ្យឪពុកខ្ញុំច្រើនណាស់ » ។ បុរស ថា «ទេ ! ខ្ញុំមិនយកទេ » ។ នាងនោះនិយាយលួងលោមច្រើនដង បុរសក៏ស្ងៀម, នាងដឹកដៃបុរសនោះមករោងសេះវិញ ។ ក្នុងវេលាយប់នោះ នាងអធិដ្ឋានកន្សែងបក់បោយ ហើយបក់ទៅ កើតជាប្រាសាទរាជវាំង មានមនុស្សគឹកកងរំពងនៅក្នុងនោះ។ ចៅអាចម៍សេះ ហើយនិងនាងនោះ ក៏នៅលើប្រាសាទ មានមនុស្សបម្រើឆ្វេងស្ដាំ ។ អ្នកស្រុកទាំងពួងឃើញហើយ ភ្ញាក់ផ្អើលគ្រប់គ្នា ក៏រត់ ទៅប្រាប់សេដ្ឋីជាចៅហ្វាយបុរសនោះថា « មានកើតប្រាសាទរាជវាំង ត្រង់ខ្ទមចៅអាចម៍សេះនោះច្រើនណាស់ » ។ សេដ្ឋីសង្ស័យ រត់ទៅមើលឃើញហើយក៏ភិតភ័យ រត់ទៅទូលស្ដេចតាមរឿង ។
ស្ដេចទ្រង់ជ្រាប
ទ្រង់ចាត់បម្រើ ឲ្យទៅពិនិត្យមើល ឃើញពិតដូច្នោះមែន
ក៏មានព្រះទ័យទោមនស្សជាខ្លាំងថា « ឈ្មោះណា
ហ៊ានមកសាងប្រាសាទរាជវាំងក្នុងនគរអញ មានតែអញទេជាស្ដេចក្នុងនគរនេះ » ទើបទ្រង់ប្រជុំនាហ្មឺនសព្វមុខមន្រ្តី
មានព្រះបន្ទូលចាត់ឲ្យរៀបរេហ៍ពល
លើកទៅ ចាប់ទាំងព្រះអង្គក៏ស្ដេចយាងជាមួយផង ។
វេលានោះមានបម្រើទៅប្រាប់ចៅអាចម៍សេះហើយ នឹងប្រពន្ធចៅអាចម៍សេះបានឮ
ក៏មានសេចក្ដីភិតភ័យណាស់ ។ នាងប្រាប់ប្ដីថា « កុំឲ្យភ័យទុក ងារឲ្យខ្ញុំច្បាំងនឹងស្ដេចនេះវិញ
នាងក៏រៀបខ្លួនចេញទៅ ហើយអធិដ្ឋានកន្សែងបក់ កន្សែងបោយ ឲ្យស្ដេចបរាជ័យ
ព្រមទាំងរេហ៍ពល ។
ចៅអាចម៍សេះនិងនាងនោះ
បានសោយរាជ្យជាស្ដេច ដោយអំណាចដឹងគុណព្រះពុទ្ធ ។
«ការខំប្រឹងប្រែង តែងមានផលច្រើន »
(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅប្រជុំរឿងព្រេងខ្មែរ)
No comments:
Post a Comment